Το ίδιο τραγούδι, πάντα να το λες, το ίδιο τραγούδι. Είτε γελάς μ’ αυτό είτε κλαις, 5 για όποια μεθύσια, για όποιες στιγμές εκστατικές, για τα όνειρά σου τα παραδείσια, για το χτήνος που σ’ έζεψε και σ’ έκαμε του χτήνους χτήνος να είσ’ εσύ, 10 το ίδιο τραγούδι!

Μην τον αλλάζεις το σκοπό, καθώς δεν τον αλλάζει και τ’ αηδόνι, το τρεχούμενο νεράκι, το σκούξιμο του γκιόνη, 15 ό,τι σφάζει, ό,τι λιγώνει. Ό,τι στην πλάση ζει σα μουσική, το ίδιο τραγούδι τραγουδεί. Και μη σε μέλει κι αν ακούσεις 20 από το στόμα του κριτή σοβαρεμένου ανόητα:

«Μην επαναλαμβάνεσαι! Δεν έχεις πια άλλο τίποτε να πεις; η βρύση στέρεψε! 25 Ο τραγουδιστής όλο και πιο μπροστά και πιο ψηλά, πιο ακέρια, ώς τ’ αστέρια, φτερά, μάτια, χέρια! Και το τραγούδι για ν’ αξίζει, 30 να τραγουδιέται, και νέο κάθε φορά ας γεννιέται, ας το τρυπάει, ας το γιομίζει κι ας το σπαράζει του οίστρου η φούρια, 35 για να φαντάζει φωνή καινούρια!»

Μην ακούς! Μην ακούς! Όσοι, για ν’ αγαπήσουν, περιμένουν τα λόγια ενός κριτή, 40 —να με θυμάσαι!— θα σε κατακρίνουν στραβοκοιτάζοντάς σε, κελαηδιστή! Μα όσοι από σε το νέκταρ πίνουν 45 το καρτερούν ως πρώτα το ίδιο τραγούδι να τους ποτίσεις· γιατί η χάρη της τέχνης γι’ αυτούς μιλάει σαν τη χαρά της φύσης. 50 Μην ακούς! Μην ακούς!

Και κύλα και κύλα πεισματωμένα, επίμονα, μονότροπα, μονόχορδα, το τραγούδι, σαν κάποια 55 που χαϊδεύονται φύλλα που ταράζονται κύματα, όσο κι αν σου ζητάει εδώ κι εκεί το τραγούδι κάτι να δείξει πως ξεχωρίζει 60 και πως αλλάζει στην αξεχώριστη μουσική του και την ανάλλαγη. Και κύλα και κύλα του καημού και όσα αγνά και όσα κρίματα 65 στο ίδιο τραγούδι!