Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Με το σμιλάρι γραμμένο κύμα, θείο στο λιθάρι του ονείρου σκήμα,

5 φτονώ το μνήμα που σ’ έχει πάρει. Φόρεσε, ω Χάρη, της ζωής το ντύμα!

Και μ’ όλα τ’ άσχη- 10 μα η ζήση ωραία, κι ας κλαίει κι ας πάσχει.

Πλάσμα, σου λείπει το καρδιοχτύπι! Σαρκώσου, Ιδέα!

Η ΠΑΡΘΕΝΑ

15 Του ύπνου μου βύθος! Αρχίζω ή φτάνω; Ποιό χέρι επάνω στο σκληρό στήθος

καθώς μ’ εγγίζει 20 μαρμαρωμένη, με λαχταρίζει και μ’ ανασταίνει;

Φωνή, κιθάρα σε ποιού Θεού χέρια; 25 Ψυχή μου, τάρα- μα προς τ’ αστέρια!

Προτού γρικήσουν εσέ τ’ αφτιά μου σαν όνειρο ήσουν 30 αχνό βαθιά μου.

Μ’ εσέ παντέχω το φως του κόσμου, πίσω δεν έχω, εσύ είσ’ εμπρός μου.

35 Ποιός με προστάζει; Το μίλημά σου. Γλυκό μαράζι με καίει σιμά σου.

Τα μάτια ανοίγω, 40 μ’ εσέ να φύγω.

Και πού να πάω; Μόνο ένα ξέρω: Μ’ εσέ να χαίρο- μαι, ν’ αγαπάω.

45 Κι αν είν’ η αγάπη τ’ άγριο δρολάπι, ένα η χαρά μου κι εσύ, έρωτά μου!

Τό θέλεις, θέλω. 50 Όπου με φέρνεις είμαι· ανατέλλω σ’ εσέ που γέρνεις.

Σ’ εσέ ν’ αράξω, προσκυνημένε! 55 Πώς να σε κράξω και πώς τα λένε

του κόσμου και όσα καλά μαζί σου! Με τη δική σου 60 πες μου τα γλώσσα.

Ή εσύ και σε όλα για με, ένα ένα, τα φεγγοβόλα, τα μυρωμένα,

65 παρακαλώ σε, όνομα δώσε.