Η χώρα απόμερα με τα βουνά της, με τα ποτάμια της, κι εγώ ντραγάτης,

5 ψηλά στη βίγλα μου και στη χωσιά μου· απάτητ’, άφταστα τα σύνορά μου.

Και νά! στην έγνοια μου 10 παραδομένα τ’ αμπελοχώραφα τα καρπισμένα

μην τα ρημάξουνε κοράκια, ακρίδες, 15 κλέφτες και μόρτηδες και σταυρωτήδες.

Στέκω ακροβλάσταρο μιας λεύκας· κοίτα· μάτι δε φτάνει με, 20 πέτρα ή σαΐτα.

Κράζω τους γέρανους, μ’ εσάς, λελέκια, μιλώ, δεν τρέμω σας, αστροπελέκια.

25 Συγνεφογείτονας. Και πλέκω γνώρες με τους αγέρηδες και με τις μπόρες.

Και νά η ντραγάτα μου 30 κι εγώ ο ντραγάτης, του κόσμου φύλακας ανοιχτομάτης…

—Μα οϊμέ τα μάτια μου, οϊμέ τα χέρια, 35 οϊμέ η καρδούλα μου, οϊμέ τ’ αστέρια,

οϊμέ στα πόδια μου πλαγιές και δάσια, φυτειές δροσόχλωρες, 40 θαμπά λιοστάσια!

Οϊμέ, ολοτρόγυρα, βαθιά, αλλού πέρα, παντρολογήματα πελάου κι αιθέρα!

45 Οϊμέ ακροούρανα, θάλασσες, κάμποι, γητειές, μαγέματα, δέματα, θάμπη!

Οϊμέ τ’ απέραντα, 50 σαν τα γεράκια, οϊμέ τα ονείρατα σαν τα φαρμάκια!

Σαν να φαγώθηκα, και σαν παρμένος, 55 οϊμέ, και ανήμπορος και καρφωμένος.

Λιώμα. Σακάτικα χέρια και πόδια, κι είμαι σα λείψανο, 60 κι είμαι για ξόδια.

Οϊμέ! ανωφέλευτα και τ’ άρματά μου. Σκιάχτρο είμ’ ανήμπορο, κι απ’ τη μονιά μου

65 δεν έχω δύναμη να ξεγλιστρήσω και κατεβαίνοντας γη να πατήσω.

Και οϊμέ! στην έγνοια μου 70 παραδομένα τ’ αμπελοχώραφα τα καρπισμένα·

μου τα ρημάζουνε κοράκια, ακρίδες, 75 κλέφτες και μόρτηδες και χαραμήδες.