Ας άνθισαν οι μυγδαλιές, κι ας την κρυφομηνάτε την άνοιξη από τώρα με τα γλυκοχαράματα καθώς γοργοξυπνάτε, πουλάκια ειρηνοφόρα.

5 Ας είναι μέσα μου η καρδιά σκληρά σφιχτοδεμένη από ένα ρήγα πόνο που απάνου σε χαλάσματα μαστόρεψε και σταίνει το μαύρο του το θρόνο.

Ας άνθισαν οι μυγδαλιές. Νά! Ο ουρανός θολώνει, 10 νά! του Φλεβάρη η μπόρα σε φοβερίζει ατίναχτη με τ’ όψιμο το χιόνι, πλάση λευκή, ανθοφόρα.

Ας κλαίει και μέσα μου η καρδιά. Κι από τα κλάματά της αθάνατο λουλούδι, 15 της μοναξιάς παρηγοριά, της Χώρας παραστάτης, φυτρώνει το Τραγούδι.

Τέλος να πήρε ο πόλεμος; Άλλος δεν είναι αγώνας; Ελλήνων ιεροί λόχοι, για ύπνο βαρύ σάς δέχτηκε της δόξας ο λιμιώνας; 20 Η δάφνη αμάραντη; —Όχι!

Λαλούμενα ξενύχτηδων. Σωπάτε, χαροκόποι! —Ω σπαθωτή κιθάρα τυρταία, φόρεσε πύρινη, μπροστά στην κρύαν Ευρώπη, κορόνα τη Χιμάρα!

25 Κιθάρα μου, ανυπόταχτη ψυχή, οι καιροί και οι τόποι πάντα υποταχτικοί σου, φως πάρε από τον Όλυμπο, νύχτα από τη Ροδόπη, και λάμψε και σκορπίσου.

Στα χιμαριώτικα βουνά ροβόλα, τα τουφέκια 30 τ’ άγρια συντρόφεψέ τα, με της πατρίδας την ψυχή και με τ’ αστροπελέκια την άγια γη χαιρέτα.

Γεια σας χαρά σας, Βασιλιά νικητή, Κυβερνήτη με την τρανή τη γνώμη! 35 Θυσίας βωμός! Εκεί πετώ. Φτερά με παν πετρίτη, εμένα είν’ άλλοι οι δρόμοι.

Στους ξέγνοιαστους αλίμονο! Τους πρέπει να είναι δούλοι, στον άρπαγα, τρομάρα! Η Ελλάδα πού; Στην Ήπειρο. Δόξα στο Κακοσούλι, 40 Νίκη σ’ εσέ, Χιμάρα!

Τα Γιάννενα ονειρεύονται, η Κρήτη ξαποσταίνει, βουβή η Θεσσαλονίκη, η Αθήνα ξεφαντώνει… Ποιός βογκάει σα να πεθαίνει; — Χιμάρα, ολόρθη! Οι λύκοι.