Ω Κατάρα και ω Παράκληση!

Μαυρογάλανα εσείς μάτια εκστατικά, σκληρά χέρια εσείς προσταχτικά, σα σταλμένα από μιας Μοίρας το θυμό.

5 Στο γκρεμό! Στο γκρεμό! Και παλεύω.

Ω Παράκληση! Ω Κατάρα! Σιδεροδεμένη μου βουλή, ορφική είν’ η σκέψη μου κιθάρα, 10 στα βαθιά και του γκρεμού αηδονολαλεί.

Μέσ’ απ’ τα βαθιά και του γκρεμού πιο βαθιά και πιο ψηλά σάς αγναντεύω, σαν απάνου στην κορφήν ιερού ΒΩΜΟΥ, μάτια εσείς και χέρια εσείς, 15 Φαντασία! Φαντασία, με το τραγούδι σου το στέμμα. Δείπνος μυστικός. Το σώμα σου και το αίμα, η θυσία.

Στο βωμό! Στο βωμό! 20 Και λατρεύω.

Ω χαρά! Μυστικολάτρης θυσιαστής, κι Εσύ εμπρός μου, πέρα από τ’ ανθρώπινα τα ωραία, σα χυμένη απ’ την ιδέα 25 μιας ατάραχης Ελένης ή μιας θέαινας ξένης τις χαρές της που θα χαίρεται, που θα πάσκει της τα πάθη στους δικούς της μόνο αστρόκοσμους, 30 μοναχά στα πλάσματα που πλάθει. Όπου ορθώνεσαι, γερμένη όπου σταθείς, κι αν τ’ ακάθαρτα σε γγίζουνε του κόσμου, ένας κύκλος πάντα εσένα διαμαντώνει, κάτι σαν από φως δόξα και σ’ αγιάζει. 35 Τίποτε —είσ’ Εσύ— δε σε λεκιάζει, τίποτε —είσ’ Εσύ— δε σε θαμπώνει!