Στη χώρα που αρματώθηκε όλα ίδια, το σπίτι, ο δρόμος, θέατρα, κόσμος, νά τα! Των παιδιών αλαλάζουν τα παιγνίδια,

της γυναίκας λαμποκοπάν τα νιάτα. 5 Μοσκοβολάν τα θλιβερά ζουμπούλια, τα πλατάνια δροσόβολα, γιομάτα.

Τα βραδινά φανάρια στα πεζούλια θαμποφωτάν αργούς τριγυριστάδες, του αργάτη ιδροκοπάν τα μεροδούλια,

10 του καφενέ οι ξενύχτηδες, αγάδες. Λάγγεμα πάντα ονείρου τ’ ακρογιάλια, πάντα οι έρωτες κι οι ξεφαντωτάδες,

χαρά ειναι της αυγής τα ροδοκάλλια. Μα εκείθε από τα γύρω, από τα πλάτια, 15 σε κάποιους βυθούς, σκύψε: Αγάλια αγάλια

πώς ανάφτουν ανήσυχα τα μάτια! Παράξενα τινάζονται οι διαβάτες, λόγια φεύγουν πρωτάκουστα. Παλάτια,

ανοίγεστε, σαν κάστρα. Πώς οι στράτες 20 από βαριά πατήματα βροντάνε! Διγενήδες και αγγέλοι πρωτοστάτες

φαντάζουν οι στρατιώτες που περνάνε. Οι λυγερές, ορθές, και είν’ αμαζόνες, γειρτές, και σα θυσίας λαμπάδες πάνε.

25 Οι ερειπωμένες μαρμαροκολόνες παλαιικά κανόνια σού θυμίζουν. Φεύγουν τα γνέφια, αρμάδες και λεγεώνες.

Νά! Παλικάρια την Τουρκιά θερίζουν και τα παιδιά καβάλα στα καλάμια. 30 Σκοπούς του Ρήγα οι λούστροι μουρμουρίζουν.

Στ’ άρματα! Η χώρα πάει να γίνει Λάμια.