—Ψυχή του θρήνου, του μαρτυρίου και της θυσίας, Στέλλα Βιολάντη! Μες στο μοσκόβολο νησάκι που ανασαίνει 5 με την πνοή του γιασεμιού και με του κρίνου, μεγάλη φλόγα ερωτική χυμένη. Επέταξε η ψυχή σου μέσ’ από την ανήμερη τη φυλακή σου για να ομορφύνει κάποια κόλασην ιστορισμένη 10 από κανένα Δάντη, Στέλλα Βιολάντη! Στη φυλακή σου μέσα την ανήμερη σου μοσκοβόλησα τη φρίκη σου και σου έγινα όνειρό σου, 15 και τον ανάξιον αγαπητικό σου τον έφερα όχι ως ήτανε μπροστά σου, τον έφερα καθώς τον ελαχτάριζεν η δυνατή παρθενική καρδιά σου. Και τη στερνή σου την πνοή 20 τη δέχτηκα και τηνε ξεπροβόδησα στων τρυγονιών τους θρήνους, στων καθαρών νερών τα μουρμουρίσματα, και στους ολόευωδους κι ολάσπρους κρίνους. Και τη στερνή σου την πνοή 25 τη βοήθησα να πάει να ζωντανέψει σε κάποιους άλλους κόσμους πιο μεστούς κάποια καρδιά βαθύτερη κι ευγενικότερη μια σκέψη. Κι έγινα μούσα σ’ ένα ποιητή, 30 και του ψιθύρισα να σε ιστορίσει. Είμαι η φτωχούλα η ρεζεντά που είχα ανθίσει στης φοβερής σοφίτας σου την άκρη· και γύρω στη σκληράδα των ουτιδανών 35 κι απάνω στο σκληρό του πάθους σου διαμάντι εγώ ήμουνα το δάκρυ που ο βαθύς σου πόνος το είχε στερέψει από τη βρύση τω’ ματιώνε σου, Στέλλα Βιολάντη!