Της μυγδαλιάς σου το κλωνάρι δροσολουστό μες στο ποτήρι το μοσκοβόλησε και το ’καμε κηπάρι γύρω μου τ’ άχαρο το μοναστήρι, 5 κι ύστερα δάσος έγινε και το κηπάρι βαθύ και φουντωμένο κι όλο μυγδαλιές. «Αθώες κοπέλες του σκληρού πατέρα, του Γενάρη, σας κλαίω, λιγόζωες, ω νυφούλες, μυγδαλιές! Νεκρικά θα σας γίνουνε σεντόνια 10 στα λυγερά σας τα κορμιά τα πέπλα τα λευκά, και θα σας κάψει η παγωνιά, κι άλλη νυφιάτικη στολή θα πάρετε απ’ τα χιόνια.»

Και μ’ αποκρίθηκαν· «Μην κλαις το ριζικό μας, να την ποθείς τη μοίρα μας και να την τραγουδάς· 15 χιονάτες κι από τ’ άνθισμα κι από το θάνατό μας! Είμαστ’ εμείς τα θύματα της άγριας Χειμωνιάς. Αίμα ζητά βασιλικό η δρακόντισσα να πιει, να πέσει, ν’ αποκαρωθεί, να πιει και να χορτάσει, όσο να φτάσει ο χαλαστής μακριάθε, όσο να φτάσει 20 με το γυμνό ηλιοστάλαχτο σπαθί· όσο να φτάσει ο ήρωας, το ξανθό Καλοκαίρι, κι η Χειμωνιά να σκοτωθεί. Νά, βασιλιά πατέρα μας, το αίμα μας· ποιός ξέρει ζωούλες και ποιός θάνατους που νά ειναι πιο ακριβοί; 25 Στης θυσίας απάνω το βωμό στεφανωμένα θύματα για κάποιο λυτρωμό πεθαίνουμε αειπάρθενες, μυριανθιστές· να μας ζηλεύεις· μη μας κλαις.» Κι από της μυγδαλιάς σου το κλωνάρι 30 δροσολουστό μες στο ποτήρι βλάστησε τούτο τ’ όνειρο· κι η αρμονική του χάρη το ιλάρωσε και τ’ άχαρο το μοναστήρι.