Το μπαλκονάκι του σπιτιού μού φαίνεται πως είναι κορφή αναπάντεχη βουνού· μέσα μου κάτι ολάνοιχτο δροσίζει την καρδιά μου, γιομίζει μου το νου.

5 Θυμάμαι στο λαμπρό γιαλό το τάρασμα της βάρκας με τ’ ανυπόταχτα πανιά. Αλλάζει μοσκανάερα φιλάκια ο γερο-πεύκος με τη μπουγαρινιά.

Τρέμουν ασημοφέρνοντας τα μαύρα κυπαρίσσια 10 στα ξόβεργα του φεγγαριού. Άρρωστος κλαίει σπαράζοντας την ησυχία της νύχτας και του καλοκαιριού.

Μέσα στης πλάσης τα ιερά και τα παραδομένα το κρύο φως το ηλεχτρικό, 15 σαν άνομο· και δύσκολα ταιριάζει και μ’ εσένα, τραγούδι αρχαϊκό.

Το κρύο το φως το ηλεχτρικό, του νέου ορμή, σαν ξένο, χαροκοπιά του δυνατού, άμοιαστος νόμος και ρυθμός, το δρόμο διαφεντεύει, 20 και χύνεται παντού.

Τ’ ανεμοκυκλοπόδαρο θεριό βογκά, μυρίζουν τα πυρά χνότα του βαριά, διαβαίνει τ’ αυτοκίνητο, τρυπά τη νύχτα ώς πέρα μιαν άγρια μαχαιριά,

25 και τα παιδιά που παίζανε βουβαίνονται, και κάποια λαλήματα μ’ αυτά μαζί. Μα νά! γοργά ξαναρχινάν παιδιά και ορνίθια· η φύση απάνου απ’ όλα ζει.

Πίσω απ’ την κάδη την παλιά που το κρασί προσμένει 30 το νέο, στον ίσκιο πιο βαθύ, ένα ζευγάρι ερωτικό τόπο και τρόπο βρίσκει να σφιχτοφιληθεί.