Γύρω μου τ’ άσκημα, τ’ ασβολωμένα, εδώ γκρεμίσματα και τοίχοι εκεί, κανένα πράσινο, άνθισμα ούτ’ ένα, παντού το μάντρωμα και η φυλακή.

5 Μέσ’ από τ’ άχαρο παράθυρό μου του κάκου αχόρταγη διψά η ματιά την πολυπρόσωπη ζωή ενός δρόμου, τα βαθιά ξάγναντα και τα πλατιά.

Διψά και χύνεται, πάει και γυρίζει, 10 πουλί σπαράζοντας από χτυπιά· βρέχει θολόσταχτη, καπνιά μυρίζει, βούιξε μια μέλισσα· δεν είναι πια.

Μήτ’ ένα λάλημα, μήτε πετάει τίποτε· τ’ άψυχα ζερβά δεξά· 15 μόνο απ’ ακάθαρτην αυλή ξεσπάει μεθύσι αδιάντροπο κάποιου αμαξά.

(Τα σπίτια είν’ όμορφα κι αυτά από μύρια σημάδια, η όψη τους ζει και μιλά, βλέπουν και μάτια είναι τα παραθύρια, 20 σε μια γλαστρούλα τους ο Μάης γελά).

Κι εμέν’ αγνάντια μου τα κεραμίδια κάποιων φτωχόσπιτων αραδιαστά μαύρα είναι σκέλεθρα κι αποκαΐδια, σαν από θάνατους αραχνιαστά.

25 Μηδέ του ονείρατου ένας ίσκιος, κάτι σαν κάμπος, θάλασσα, δάσος, βουνό… Μόνο αποπάνω μου γλαρό κομμάτι θυμίζει μου άξαφνα τον ουρανό.

—Φιλί του απέραντου, μες στην καρδιά μου 30 δε φέρνεις ψεύτικη παρηγοριά, εσ’ είσαι η λίμνη μου και η θάλασσά μου, πνίξε με ή ρίξε με σ’ άλλη στεριά.

Προσμένω ανάερο το τρεχαντήρι κι απ’ τα τετράψηλα το λυτρωτή. 35 Κράτα το δρόμο σου, καραβοκύρη, σπάσε τα σίδερα, ταξιδευτή!

Και νά ένα σύγνεφο πὄχει τη χάρη την αζωγράφιστη, τη μουσική· το γλυκοχάραμα και το φεγγάρι 40 μιαν ώρα το ’πλασαν ερωτική.

Και νά ένα σύγνεφο μαργαριτάρι, και νά ένα σύγνεφο διαμαντικό, χρωμάτων θάμπωμα και αχνών λογάρι, δυσκολοξάνοιχτο σαν ξωτικό.

45 Και νά ένα σύγνεφο που αργοκυλάει ίσια αποπάνω μου και μου μηνά· νά τ’ αχνοκάραβο που θα με πάει πέρα από τ’ άσκημα κι απ’ τα στενά.

Τράβα! εκεί φέρε με που ταξιδεύουν 50 κάποιοι κατάδικοι, κάποιοι τρανοί, και δεν αράζουνε, και τους παιδεύουν στα ύψ’ οι αστρόκοσμοι κι όλ’ οι ουρανοί.