Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Εκ βαθέων
Χειμώνας με τα φρύδια τα κατεβαστά και τ’ αγριεμένα, οι Απρίληδες, τα πρόσωπα τα γελαστά, τα ολανθισμένα, 5 όλα σκληρά, ζωές, ψυχές, πώς να το πω— τόποι, ώρες, χρόνια, κόβω λουλούδι την αρρώστια, και καρπό τα καταφρόνια. Παιδί, και πάω, και δεν τα γνώρισα, τ’ αγνά 10 τα παιδιακίσια· τα νιάτα μου αραχνιές του τάφου στα λιγνά τα κυπαρίσσια. Το μέτωπό μου δεν το μύρωσε φιλί καμιάς μητέρας· 15 η αγάπη από το πλάι μου έφυγε θολή σαν από τέρας. Του κόσμου με πατά και τ’ άλογο μεμιάς και με συντρίβει· μες στο καλύβι μου είν’ η γύμνια της ερμιάς, 20 μες στο καλύβι. —Εσύ μονάχα μες στην κόλαση δροσιά των παναθλίων, βαθιά στο χρώμα και στη ρίζα χλωρασιά των ερειπίων, 25 με τη σοφία της Σίβυλλας, με του παιδιού την αθωότη, ω Δέσποινα του ονείρου και του τραγουδιού, στερνή και πρώτη! Στου νου μου απαλογέρνεις την κακομοιριά 30 και στης καρδιάς μου, ω Μάνα, τη μονάκριβη παρηγοριά σταλάζοντάς μου. |
