Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Το πεθαμένο αγόρι
Στον Ταγκόπουλο
|
Το αγόρι που το ανάθρεψαν οι Χάρες με τα κανάκια, με τα χάιδια κι οι Ώρες, το χάσαν οι Ώρες και το κλαίνε οι Χάρες, γλυκόγειρε στου Θάνατου τον κόρφο 5 κι αποκοιμήθη. —Τεχνίτης τώρα ο Θάνατος· απάνου στης θύμησης το μάρμαρο σκαλίζει, χαριτωμένο αγόρι, μια για πάντα, ωραία με την εντέλεια της ιδέας, 10 τη ζωγραφιά σου. Προς το μνήμα σου οι στίχοι μου γερμένοι γυρεύουνε να γίνουν κάποια μάτια δακρυοστάλαχτα, δακρυοθολωμένα· μα στο μνήμα σου απάνου καρφωμένοι 15 στέκουν οι στίχοι, σαν τα μάτια τα ολόλαμπρα που δείχνουν μέσα στα μπλάβα αστέρινά τους βάθη κάποιο αδάκρυτο αμίλητο μυστήριο που δεν το λες χαρά, δεν το λες πόνο· 20 κάτι πιο πέρα.— Έτσι μιλάς, φιλόσοφο τραγούδι. Μα η καρδιά δεν ακούει, φράζει τ’ αφτιά της με της μοιρολογήτρας το μαντίλι το μαύρο που την όψη της δεμένη 25 κρατά, χτυπιέται, μοίρεται, σπαράζει: Οϊμένα! Οϊμένα! 1910
|
