Δόξα, στο πλάσμα δόξα, αλλ’ όμως πρώτα απ’ όλα δόξα, χίλιες φορές δόξα στον Πλάστη, ω το καθάριο άσαρκο Πνέμα, θάμα θαμάτων!

5 Στου Παντός τ’ Άλφα και το Ωμέγα δόξα! Ω φως, που τα σκοτάδια των αβύσσων τα νικάς, φοβερότερο από κείνα! Και αθώρητο, και αγνώριστο, και θείο και άγγιχτον Ένα!…

10 Ω βράχε καταμόναχε, που γύρω σε σφιχτοζώνει ωκεανός, κι αν ήταν βολετό σου να σκύψεις, και μπροστά σου να ιδείς, συντρίμμια θα ’βλεπες μπροστά σου, αράγματα όχι!

15 Ω! δόξα στο μεγάλο τον ιερέα της μυστικής θρησκείας που αδερφώνει τον ακριβό χορό, τους διαλεμένους, στ’ άδυτα των αδύτων, έξω κι έξω από τους όχλους.

20 Στο Λόγο ω δόξα που τους όχλους φεύγει, μα και όταν κατεβαίνει προς εκείνους, τους δένει, (όχι σαν ήρωας ή μονάρχης με προσταγή και αγώνα), με τα μάγια σ’ ένα του νόημα!

25 Ω φλόγα που το σίδερο δαμάζεις φωλιασμένη και μέσα στο καλάμι, ω του Ελοΐ φοβέρισμα κρυμμένο στο βάτο που όλο φλέγεται και πάντα άκαυτος μένει,

30 στάλα που μας μεθάς και που μας πνίγεις σε ωκεάνια μια μοσκοπλημμύρα, δίχως να πιάνεις κι όσον τόπο πιάνει στην άκρη από τα δάχτυλα το χνούδι της πεταλούδας.

35 Ω που είσαι γεννημένη από το αίμα χιλιάδων ρόδων, Δύναμη, που κάνεις και το σακάτη ακόμα να θριαμβεύει, σα να ήταν νικητής αρματοδρόμος της Ολυμπίας!

40 Τον κουρνιαχτό δεν αγαπάς του δρόμου, μηδέ τη χλαλοή της πάλης, μήτε της αγριλιάς τον κύκλο, ούτε των άθλων το δόξασμα· στεφάνι σου το φέγγος της θείας γαλήνης.

45 Προτού ξανοίξει στα πολύαστρα ύψη το νέο τ’ αστέρι ο ξανοιχτής των κόσμων, αθώρητον ακόμα, του το δείχνεις μες στο βαθύ του σκύψιμο, ολομέσα στο λογισμό του.

50 Του στρατηλάτη σκλάβα εσύ τη νίκη φέρνεις του πριν ο πόλεμος ανάψει· με της αυγής τα ονείρατα κομίζεις μέσα στο νου το στοχασμό που αλλάζει της γης την όψη!