Η ΜΟΥΣΑ ΤΟΥ ΥΜΝΟΥ

Παλάτι, θέατρο, ναός; Ό,τι κι αν είσαι, ω θάμπη! Η αρχαία ψυχή σε κατοικεί; Τάχα το μάρμαρο ή αυτή στους γύρους σου έτσι λάμπει; Ολύμπιος ύμνος μέσα μου σαλεύει. Τρέχω εκεί.

Η ΜΟΥΣΑ ΠΟΥ ΣΤΟΧΑΖΕΤΑΙ

5 Κορφούλες με τα πλάγια σας κλιμακωτά, που η χλόη φύτρωνε απάνω σας λιγνή, και ζούσατε, ω τί κρίμα! δεν είστε πια. Και μέσα μου ξυπνάει το μοιρολόι. Τώρα το πλούσιο μάρμαρο σας έθαψε· είναι μνήμα.

Η ΜΟΥΣΑ ΤΟΥ ΥΜΝΟΥ

Γύρισες πίσω, πάγκαλη ψυχή, 10 στη μια τη γη τη μοναχή που σου τη δώσαν οι θεοί πατρίδα και θρονί σου; Σαν το καπλάνι λύγισε, κορμί, σαν πέτρα στήσου.

Η ΜΟΥΣΑ ΠΟΥ ΣΤΟΧΑΖΕΤΑΙ

Θρονί της και πατρίδα της; Τ’ αθάνατα και θεία παντού σαν τ’ άστρα δείχνονται, παντού σαν τα στοιχεία, 15 παντού όπου στέκουν τα καλά, τ’ αληθινά, τα ωραία, όπου βωμός είν’ η Ζωή κι όπου Θεός η Ιδέα.

Η ΜΟΥΣΑ ΤΟΥ ΥΜΝΟΥ

Αρχαία ψυχή, στου πρώτου σου κορμιού τ’ αραξοβόλι γύρισες πίσω; Ανάστησες την ακριβή σου πόλη; Μαζί σου όλα τ’ ανάστησες; Ακούω του Σοφοκλή σου, 20 καθώς πρωταγρικήθηκε το μίλημα, στη γη σου.

Η ΜΟΥΣΑ ΠΟΥ ΣΤΟΧΑΖΕΤΑΙ

Γυρίζουν όλα, αλλάζοντας. Κι εγώ άκουσα μια μέρα κάποιο τραγούδι του βουνού που το ’λεγε το στόμα και το ’παιζε συντροφικά χωριάτισσα φλογέρα, και μέσα του σε ξάνοιξα κι εμπρός μου σ’ έχω ακόμα, 25 αρχαία ψυχή, να πολεμάς μες στο τραγούδι εκείνο για να υψωθείς, κορυδαλλός, για να φυτρώσεις, κρίνο. Τ’ αηδόνι πάει του Κολωνού και είν’ όνειρο η λαλιά του, βιβλία, του κάκου, λείψανα, και της σοφίας η βρύση… Και μια φλογέρα είναι γραφτό με νέο σκοπό εδώ κάτου 30 να ξαναδράξει τ’ όνειρο και να το ξαναζήσει.