Στης ακριβής μου Τέχνης τ’ αργαστήρι σου γράφω την πλατιά σου ζωγραφιά με το Όνειρο το μέγα του Γιαννίρη, με της Ζούλιας την τραγική ομορφιά.

5 Το ζωντανό λουλούδι, νά η Μυριάννα! και η Μυρρούλα, πασίχαρη ξωθιά, και η Μυριέλλα γητεύτρα Βενετσάνα… Κι ο βουτηχτής Ποιητής απ’ τα βαθιά.

Στ’ αργαστήρι της Τέχνης μου, εκεί μέσα 10 σου γράφω την εικόνα σου πλατιά. Της φέρνει κι η Ελένη η πριγκιπέσα μια μυστική ανυπόταχτη αρχοντιά.

Κάτι λαμπρό σαν της αυγής τ’ αστέρι κάποιο σκοτάδι διώχνει εκεί πυκνό· 15 αστράφτει του Κυρούλη το μαχαίρι· τρέμε, κοπάδι άβουλο εσύ και οκνό!

Τ’ ακρογιάλια γιά δες τα διαμαντένια στα κύματα του Αιγαίου ζερβά δεξά! Βλαστομανάει σε πλάση γιγαντένια 20 η Αγάπη και η Ζωή στη Μοναξά.

Της Ιδέας την άγια ανατριχίλα το Ταξίδι, σαν όραμα, ξυπνά. Μοσκοβολάν τα Ρόδα και τα Μήλα χορταίνουν την Αλήθεια που πεινά.

25 Με το λαό του ο Μάγος χρυσή βέργα κρατώντας, κατεβαίνει απ’ τα βουνά. Μακριά, οι μικροί! και υψώνονται τα έργα, παλάτια από λιθάρια παριανά.

Και μες σε βάθια πιο σκοτιδιασμένα, 30 —ακόμα δεν τον ξάνοιξε κανείς— ίσκιος που ανασηκώνεται ολεοένα, σαν Έλυμπος, ο Ακρίτας Διγενής!

Κι ανάμεσα κι απ’ όλα αυτά η θωριά σου δουλεύεται απ’ τα νύχια ώς την κορφή, 35 Ζωή κι Αγάπη μες στη Μοναξιά σου, μέσα στο χάος τ’ άμορφο, Μορφή!

Στης ακριβής μου Τέχνης τ’ αργαστήρι θα την κρατάει παράμερη ο Καιρός, στο παιδί θα περάσει από τον κύρη, 40 σαν καταχωνιασμένος θησαυρός.

Όσο που να περάσουμ’ εμείς όλοι, και μια καινούρια Ελλάδα ονειρευτή να φέρει στης λατρείας τ’ αραξοβόλι την πλατιά ζωγραφιά σου την κρυφτή.

45 Στο ναό. Και θα μπει με τις εικόνες των άξιων που πέρασαν απ’ τη γη με το Λόγο και ζούνε στους αιώνες, πλάστες και λυτρωτήδες και οδηγοί.