Και πίσω απ’ τις Βαράσοβες και πίσω απ’ τους Ζυγούς τα μάτια μου τετράψηλες κορφές τα μαγνητίζουν, και πέρα απ’ τα βαλτόνερα που με λαγοκοιμίζουν, τί πολιτείες, τί θάλασσες που δεν τις βάζει ο νους!

5 Μ’ εσάς, ψαράδες, λείψανα πρωτάρχιστου καιρού, να ζούσα οκνή και αργή ζωή στα ξάγναντα, στα ρήχια! Μα, ω Πόθε, μέσα μου έμπηξες τα σουβλερά σου νύχια, και πάω αλλού να πλανεθώ, και πάω να γείρω αλλού.

Ράσο να βάλω ορέχτηκα για να σε λειτουργώ, 10 παιδούλα, που είσαι μέσα μου σαν εκκλησιά στη χώρα. Μα το φιλί σου, αγάπη μου, μ’ αντρείεψε, και τώρα για κούρσα πάω, για πόλεμους, και για πρωτάτα εγώ.

Της φαντασίας μου άνοιξα τη σολωμονική και κάλεσα υποταχτικούς και σκλάβους τα τελώνια. 15 Μα ω της ιδέας γέρανοι και της καρδιάς αηδόνια, της φαντασίας μου κράζετε: —Στο φως! και στη ζωή!

Ο φαντασμένος, ο άμαθος κι ο ψεύτης είν’ ο οχτρός, πιο άγριος κι απ’ τον Κιουταχή, παιδιά, κι απ’ το Μπραΐμη. Για την Αλήθεια πάλεψε και για την Επιστήμη! 20 Των άστρων το τρεμόφεγγο δεν είναι ο ουρανός,

δεν είν’ η αγάπη δυο ματιών η ερωτοσαϊτιά. Παντού ουρανός, όλα άβυσσοι, κι απάνου απ’ όλα νόμοι· όλα είν’ αρχή, κι όλα μεγάλα· πιο μεγάλη ακόμη νά και η Θυσία. Παντρέψου την, και νά κι η Αγάπη, νά!

25 Εγώ σκυφτός τραγουδιστής τί ξέρω, τί μπορώ; Τραγούδια! —Γεια σας. Οι καιροί με κράζουνε και οι τόποι. Σαν τα σπαθιά κιθάρες είναι δυνατές, κι οι ανθρώποι των άξιων έργων γύρω τους χορεύουν το χορό.