Οι μόλοι; ζούνε οι μόλοι, συντυχαίνουν, σάμπως με μάτια γύρω τους κοιτάνε δακρυσμένα, χαρές κρατάν, καημοί τούς δένουν, και γράφονται κι απάνου τους της μοίρας τα γραμμένα.

5 —Εγώ είμαι ο χτυπημένος, λέει ο ένας, από τους χτύπους της καρδιάς· είμαι ο καλός του νιου και της παρθένας· και με πλουμίζεις, Έρωτα, και μ’ αλαφροπατάς.—

—Εγώ είμ’ ο αγαπημένος, λέει κι ο άλλος, 10 των παιγνιδιάρικων παιδιών, κι από του κόσμου τα μικρά μεγάλος, φέγγω με το γαλήνεμα των μπλάβων ουρανών.—

—Κι εγώ είμαι καλαφάτης, δουλευτάδες, μαύρος από την πίσσα εγώ· 15 και σας ξεπροβοδώ σαν τις νυφάδες, με τ’ άργανα, πρωτόβγαλτα καΐκια, στο γιαλό.—

—Τα ξύλα εγώ γεροκομώ τα τρύπια και τα παρατημένα, οϊμέ! Ξαρμάτωτα κι απόστρατα κι ερείπια, 20 τα ψίχουλα της θύμησης μοιράζετε μ’ εμέ.—

—Μόνος με την απάτητη αμμουδιά μου κι εγώ· κανείς να με γνοιαστεί. Μα ω θάλασσα τετράπλατη, μπροστά μου παρηγοριά, συντρόφισσα, και καταλύτρα Εσύ!—

25 Ω γνωριμιές, φωλιές, πατρίδες πρώτες, φυσκοστεφάνωτοι γιαλοί, ρηχοδαρμένοι μόλοι, πάντα οι καημοί μου ταξιδιώτες, πάντα γι’ αυτούς καθένας σας κι από ’να αραξοβόλι.