Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Η νεράιδα
Στου μύλου τα χαλάσματα το βράδυ σιγαλοπάτητο έφτασε· κι εκεί, λαχανιασμένοι από το παίξε, ομάδι το στρώσαμε στις πέτρες του γειρτοί. 5 Ο αποσπερίτης έλαμπε· κι απόμερα αντικρίζαν τα μάτια μας του ερμόνησου τ’ αχνόφωτο φανάρι, μάτια παιδιών αφρόντιστα, και δεν τα ξεχωρίζαν το λύχνο τον ψαράδικο, το ουράνιο λυχνητάρι. * Γύρω σιγαλομίλητη είν’ η ρήχη, 10 κι η χώρα σαν πολύ πολύ μακριά· μια μυστική ερημιά· του μύλου οι τοίχοι σα σκέλεθρα και σα δαιμονικά. Σα να μας σημαδέψανε και σα να κυριέψαν φαντάσματα και ξωτικά του νου μας τα καστέλια, 15 μας λαχταρίσαν πειρασμοί και μάισσες μας πλανέψαν, αξόρκιστα γητέματα, χάιδια, λογάκια, γέλια. Σα να κλείσαν το δρόμο μας νεράιδες, νεράιδες, να μας πάρουν τη μιλιά· λύρες αλαφροΐσκιωτων και γκάιδες 20 μας παίζαν γύρω η θάλασσα, η βραδιά. Και προς το σπίτι γύρισα. Και πίσω μου έν’ αγέρι, (Και πια δε σε ξανάνιωσα και πια δε σε ξανάειδα!) και πίσω μου ο κυνηγητής. Και μ’ άγγιξ’ ένα χέρι, κάτι πιο λίγο από φωτιά και πιο πολύ. Η νεράιδα. |
