Στο περιβόλι προς το κάστρο βαριά κοιμάστε, παλικάρια, σβηστές οι εντάφιες οι καντήλες, χορταριασμένα τα λιθάρια.

5 Ο πλάτανος μαυροσαλεύει στο πλάι του γέρου τού κουρμά· στη ροδοπρόσωπη δαφνούλα τί λες, μακρομαλλούσα ιτιά;

Το περιβόλι το γιομίζει 10 αργά απ’ της Πάτρας το βουνό στα μισοούρανα υψωμένο το φέγγος το νυχτερινό.

Με τ’ άυλα φωτοδάχτυλά του το φέγγος το νυχτερινό 15 σειώντας ξυπνά τα παλικάρια! —Ποιός είσαι; —Ο Μάρκος είμ’ εγώ!—

—Κι εγώ είμ’ ο Κίτσος! —Νά και ο Γρίβας μ’ εσέ, λεβέντη Λιακατά· Μισολογγίτες και Σουλιώτες, 20 και του Μακρή η κορμοστασιά.

Σαν άτι αφτιάζεται ο Κοκκίνης, του λαγουμιού μαστορευτής. —Χρύσανθε, πας για το μπουρλότο;— —Για τα γιουρούσια είσαστ’ εσείς;

25 Κι εσύ παλιό, παρατημένο κανόνι, σα να καρτεράς του κανονιέρη σου τη φλόγα.— —Φωτιά! φωτιά της Λιαπουριάς!

—Όμως απόμερα και μόνος, 30 φεγγαροστάλαχτος, τρανός, από ’να θείο αστροπελέκι ζηλόφτονο σημαδευτός,

Μπάιρον εσύ μεταγνωμένε, το νου ακατάδεχτο κρατάς, 35 της αρνησιάς Ολύμπιος πάντα, του καταφρόνιου Σατανάς.

Στη Βενετιά σου ταξιδεύεις. Σε μια χρυσή γόντολα μέσα, της ομορφιάς δόγισσα νά την 40 η λατρεμένη σου η κοντέσα!