Εγώ Αθηναίος; Δε σας ξέρω. Ξένα, είδωλα ωραία πλαστικά! Τα σύγνεφα με φέραν ίσκιο εμένα για να μ’ αγκαλιαστούν τα ξωτικά.

5 Εγώ Αθηναίος; Όχι. Κι εσείς, ξένα, τα ηλιογραμμένα δειλινά. Σκύθισσας μάνας πεταμένη γέννα κι από φυσήματα ήρθα βοριανά.

Κι εσύ, ορμή, ξένη, που μεθάς τη σάρκα 10 και που τη χαίρεσαι τρελά! Μιας αμαρτίας ακάθαρτης η βάρκα σε φλεγέθοντες μέσα με κυλά.

Η φωτιά μου γιομάτη είν’ από στάχτη και τη σκαλίζω αργά, βαριά. 15 Του σαρκικού μέσα μου κρύβω το άχτι και της γυναίκας την ανημποριά.

Στο Βράχο σας τί θέλω; Και συντρίμμια, έφηβοι ωραίοι ιδεατοί, λάμπετε, σαν ολάκεροι. Και η γύμνια 20 μουσική στα κορμιά σας και αρετή.

Κι εμέ κουρέλια με κακοσκεπάζουν, η στράτα αφώτιστη κακή, παλιούρια και σκυλιά την κομματιάζουν την πορφύρα μου τη λειτουργική.

25 Στης Αρμονίας το βράχο τί γυρεύω, βραχνή παράταιρη φωνή; Κληρονομιά προγονική λατρεύω μια μαύρη Παναγιά βυζαντινή.

Αγιογδύτες την κλέψαν. Πάνε, πάνε… 30 Σβήστε, του λατρεμού κεριά. Πάρτε με, γύφτοι. —Ακάθαρτε ζητιάνε, το αίμα καθάριο μέσα μας. Μακριά!—

Μέσα μου όλο μαραίνετ’ ένας κρίνος, λύκος ουρλιάζει νηστικός. 35 Στάθηκ’ εμπρός μου ο μέγας Φλωρεντίνος, των κολασμένων ο πνεματικός.

Μα σε κάτι που λάμπει σα διαμάντι κατάμακρο και μυστικό, ξανοίγω τους αστρόκοσμους του Δάντη 40 και τον Όλυμπο τον ομηρικό.

Μες στους βυθούς της φλόγας και της πίσσας, δροσιά, και ολόρθο με βαστά. Δαιμονικά, του κάκου οι παιδεμοί σας. Διαμάντι, όλο στα μάτια μου μπροστά!