Τα χρόνια τα ολόρθα, τα ολόγειρτα χρόνια, η αφρόπλαστη κόρη κι ο γέρο παππούς, περίπατο βγαίνουν, στο πράσινο δάσος πηγαίνουν, 5 και ψέλνουν τ’ αηδόνια στ’ αταίριαστο ταίρι τους ίδιους σκοπούς. Ω! μην καμαρώνεις την άξια παρθένα, διαβάτη, μηδέ με του νου τα φτερά την άγγιχτη χάρη 10 μη γγίζεις, διαβάτη ζηλιάρη, με λόγο κανένα, ω! μην της ταράξεις την άγια χαρά. Καμάρωσε μόνο το γέρο που λάμπει μερόνυχτα εμπρός του της κόρης η αυγή. 15 Ξεχνάνε τη μπόρα μες στ’ άγριου χειμώνα την ώρα σα λούζοντ’ οι κάμποι περίσσια απ’ του θείου φωτός την πηγή.

Τ’ αταίριαστο ταίρι πού πάλε πηγαίνει; 20 Τ’ αηδόνια τους πρώτους δεν ψέλνουν σκοπούς: —«Για δέντρα, για κρίνα τη γη ξεροσκάφτεις, αξίνα;» —«Για μια πεθαμένη!»— Μπροστά παν την κόρη, και πίσω ο παππούς… 25 Διαβάτη, μην κλαις τη λιγόζωη παρθένα, κι εκείνη απ’ της γης τη βαθιάν αγκαλιά ξανά θα προβάλει στον άσωτο κόσμο με κάλλη και ίδια και ξένα, 30 τ’ αρχαίο πουλάκι σε νέα φωλιά. Μα κλάψε τον έρμο που τέτοια κατάρα του καίει τα γεράματα οϊμέ! τα στερνά· αυτός απ’ τους δύο, αυτός ο νεκρός που σε κρύο 35 και νύχτα, ω λαχτάρα! νεκρός δίχως ύπνο και τάφο γυρνά.