Απ’ όλα τα θεόμορφα των αγαλμάτων φέγγη κι απ’ όλους τους χρυσούς ρυθμούς που πλέκει ο ποιητής, ποιός ξέρει αν πιο ξεχωριστά και αν πιο μακριά δε φέγγει μια καλή πράξη αγνώριστη, μπάλσαμο μιας πληγής! 5 Το Κρίμα το σκυλόκαρδο κι η ακάθαρτη Κακία τάχα για την αλάθευτη κάποιου θεού ακοή δεν είναι μια σοφότατη τρικυμιστή αρμονία της μελωδίας που ψέλνει μας η γαληνή Αρετή; Της Τέχνης λάμπουν οι ναοί, λάμπουν τα ουράνια τόξα 10 του Λόγου, λάμπουν τ’ άρματα τα θριαμβευτικά· τάχα ν’ αξίζουνε στο Παν το νόημα και τη δόξα του ανθού που χαίρεται η αυγή και κλαίει νεκρό η βραδιά; Υψώνεται ο βαθύσοφος, όλες τις θύρες κρούει του Απείρου, και όλες στέκεται τις Σφίγγες και ρωτά· 15 ο στρατιώτης ο άγνωμος που αρώτητα υπακούει σε μιαν αλήθεια υπέρτατη δεν είναι πιο σιμά; Ω μέγα τραβοπάλεμα! Ποιά δύναμη, ποιός ξέρει! μετράει τ’ ακαταμέτρητα και πλάθει τα τρανά; Η σκέψη του ξεχωριστού η αταίριαστη; ποιός ξέρει! 20 του πλήθους η θαμπή ψυχή που αλόγιστα ξεσπά; Για να βλογήσει είν’ έτοιμο κάποιο πανίερο χέρι· τάχα και ποιός ο ευλογητός; Το ελεύτερο πουλί πὄχει πατρίδα όπου τ’ αδρό φτερό το γοργοφέρει, ή το φυτό που ανθόβολο μιας φούχτας δένει γη; 25 Και ποιό το φως το αληθινό; Νόμος που είν’ όλος μάτι, ή κάποιος τυφλός έρωτας; Τί θα μας πάει εκεί; Σκυφτό ένα τρεμοψάξιμο στο κρύφιο μονοπάτι, ή στέρεο γοργοπάτημα στο δρόμο τον πλατύ; Ω κόρη ονειροστέφανη, μαλώνεις πάντα, ω Σκέψη, 30 με μιαν αιματοστάλαχτη αντρογύναικα γοργή· τάχα ποιό γάλα είναι γραφτό να γιάνει και να θρέψει σε μιαν υγείαν ολύμπια την άρρωστη ζωή; Άγγελε, μ’ ένα γίγαντα παλεύεις πάντα, ω Σκέψη, κι απλώνει για να σφίξει σε τα χέρια τα εκατό. 35 Κρίνο ή ρομφαία θα κρατάς; Και ο κόσμος θα ’χει ρέψει, και το δικό σας πάλεμα δε θα ’χει τελειωμό!