Αμαδρυάδες, πάρτε με κι ακούστε με, Αιγιπάνες, γάμου κρεβάτια στρώθηκαν, σπαράζει η λαγκαδιά, νά τ’ Ανθεστήρια! κελαηδούν οι δελφικοί παιάνες, πλέκονται λάγνα ειδύλλια σε δάση αρκαδικά. 5 Η μέθη η διονύσια ξεσπάει, λυσσάει, και λάμπει· ώς πού είν’ η πλάση, και από πού; Δεν ξέρω αν είμ’ εγώ, ο μέγας Παν εχώρεσε στην αγκαλιά μου, ω θάμπη! με των στοιχείων την άγρια, την άγια ζήση ζω. Το δώρο των υπέρκαλων γαλήνιων οραμάτων, 10 ω Χρυσομίτρα, μου έφεραν οι τρεις θεές κι οι εννιά· στα μέτωπα και στ’ άχραντα κορμιά των αγαλμάτων την αφρογένεια χόρτασα των όλων Ομορφιά. Ακούω τ’ αηδόνια, αντιλαλούν τ’ αηδόνια οι Σοφοκλήδες, αισχύλειοι, ωκεάνιοι, ω γόοι προφητικοί! 15 Σε μια ματιά ολοπράσινες αγνάντια μου Ατλαντίδες γεννιούνται από την άβυσσο και χάνονται σ’ αυτή. Θαλασσομάχοι Φοίνικες με φέρανε αποπέρα, ο χαροκόπος είμ’ εγώ κι ο κοσμογυριστής· τέχνες, μιλήματα, είδωλα ξαφνίζουν τον αέρα. 20 Νυφάδες, αγκαλιάστε με, Σάτυροι, ακούστ’ εσείς.— Και Σάτυροι και Κένταυροι, νυφάδες Αμαδρυάδες, κι οι Ελλάδες οι χρυσόλαλες μου είπαν με μια φωνή, μέσ’ από χώρες και βουνά, δάση, κορφές, πεδιάδες: «Για σε το αθάνατο κρασί δεν είναι, ω μεθυστή!» 25 Και η Ταναγραία η λυγερή και η φοβερή Κασσάντρα, Μαινάδες κισσοστέφανες, Ολύμπιοι θεοί, απ’ τη σπηλιά της Καλυψώς ώς τη σοφή Αλεξάντρα, οι Ελλάδες οι μουσόθρεφτες μου είπαν με μια φωνή: «Σώπα, χλωμέ καλόγερε, λάλε και χαύνε, σώπα, 30 στο μοναστήρι γύρισε και κλείσου στο κελί!» Και των Πινδάρων οι ήρωες κι οι θέαινες του Σκόπα γελούνε, και το γέλιο τους βροντόκραχτα αντηχεί.