Ω που ήρθες, ήρθες αποπέρα! Δεν ήσουνα ηλιοσύγνεφο πυρό του δειλινού, μιας τρυφεράδας ήσουνα μελίχλωρης μητέρα που ώς τότε αγέννητη έκρυβα στα πιο απαλά του νου. 5 Χαράς παιδούλας μια χρυσή και μια δροσάτη βούλα με σφράγισε· δεν ήσουνα τ’ αστέρι της βραδιάς, εσ’ ήσουν μιας απλότατης αγάπης η αδερφούλα, που ώς τότε ακάτεχη έκρυβα στα βάθη της καρδιάς. Μπροστά μου δεν ξεδίπλωσες των ουρανών τα πλάτια, 10 τα μάτια μου δεν ύψωσες προς την τραχιά κορφή, δρόμο σ’ εμέ δεν άνοιξες για μακρινά παλάτια, μηδέ από στράτα μ’ έφερες απάτητη κρυφή. Με το ’να χέρι βάσταγες το λυγερό πανέρι, με τ’ άλλο χέρι κράτησες το χέρι μου γλυκά 15 και μ’ έβαλες και κάθισα προς τη δροσάτη φτέρη, στη χλόη τη βαθυπράσινη με τ’ άνθη τα λευκά. Μου είπες να σκύψω, κι έσκυψα· να κόψω, κι έκοψα όλα όσα το χέρι μου έφτανε λουλούδια στη βραγιά, κι από ζουμπούλι, μενεξέ και νάρκισσο και βιόλα, 20 και απ’ όλα ήβρα στο πλάι σου μια νέα πρωτομαγιά. Κι έγειρα στα νιοθέριστα τα δροσοπέταλά τους που το πανέρι σου έκαναν μιαν άνοιξη σκληρή, για να θρηνήσω τους γοργούς και τους ωραίους θανάτους,— κι αγνάντια τους Ανάσταση φωτόλαμπες Εσύ!