Το σπίτι μας είν’ ένα σπίτι που δεν έχει την άσκημη βοή και τη μουγγή τη νέκρα των άλλωνε σπιτιών αγνάντια του και γύρω. Στο σπίτι μας πουλιά ασυνήθιστα λαλούνε 5 και στου σπιτιού μας την αυλή παραβλαστάρι του μαντικού δεντρού φουντώνει της Δωδώνης· στο περιβόλι του σπιτιού μας πυκνανθίζουν τα σιδερόχορτα και τα φιδοχορτάρια, στο σπίτι μας αστράφτει ο μαγικός καθρέφτης 10 που μέσα στο γυαλί του αντιφεγγίζει πάντα το πρόσωπο υπερθαύμαστο της Οικουμένης· κι η σιωπή στο σπίτι μας είναι γιομάτη από ’ναν αξεδιάλυτο πνιγμένο βόγκο περασμένων καιρών και αγέννητων αιώνων. 15 Στο σπίτι μας ψυχές γεννιούνται και πεθαίνουν, κι απάνου στους βλαστούς βλαστοί περνοδιαβαίνουν, κι οι γέροι έχουν των Λευιτών τα πλούσια γένια τ’ άσπρα, και το πλατύ μέτωπο της μελέτης, και την οργή των προφητών· κι έχουν των ίσκιων 20 τη γαλήνη την άπιαστη και τη φοβέρα. Και οι νέοι, μες στα πυκνότατα του νου λαγκάδια κυνηγώντας θερμά τη νύφη την Ιδέα, σκορπούν τη λάβρα των αβάσταγων σατύρων, και τα παιδιά ευκολοξεχνώντας τα παιγνίδια, 25 και καρφωμένα σε μιαν άκρη, συχνανοίγουν στοχαστικά τα μάτια, και μεγαλοφέρνουν. Κι όλοι, πρόγονοι, απόγονοι, μικροί μεγάλοι, κάθε που φανερώνονται στα πλήθη μέσα, το κάμωμα έχουν που γεννάει τα περιγέλια, 30 κι έχουν το λόγο που ξεσπάει και που σκλαβώνει. Όμως απ’ όλα πιο πνευματικά και ωραία αντιλαλεί στο σπίτι μας και το γιομίζει για διαλεχτούς μια διαλεχτή, μιαν αρμονία, απ’ το Σινά αστραπή, κι απ’ τον Όλυμπο φέγγος, 35 σα να κρυφομιλούν στ’ αστροσπαρμένα σκότη η άρπα του Δαβίδ και η λύρα του Πινδάρου!