Κάτι ολόλαμπρο χαμήλωσεν εδώ πέρα από τα ύψη, κι έπεσε και σκόρπισε σε φωτοσυντρίμματα· 5 «—Μόλις άγγιξες τα κρύα της γης, ω φωτιά ουρανόσταλτη, σβήστηκες και απόμεινες κι εσύ βαριά μαύρη σιδερόπετρα!

Από ποιά πατρίδα αστέρινη 10 και από ποιά μάς ήρθες ξένα; Λάβα, μη σε τίναξε καμιάν αίτνα ακοίμητη της Εκάτης που όλο πολεμά στον ολάδειο κόσμο της 15 να κρατήσει σε άσβηστες φωτιές της ζωής τα ξεψυχίσματα;

Μη χαιρόσουν το ξαγνάντεμα του ήλιου μ’ άλλα αστέρια ομάδι, κι έτσι σαν ξεχάστηκες 20 μες στα ηλιοπερίγυρα, σα να παραπάτησες, κι εκεί μες στο παραπάτημα σ’ άρπαξε και σ’ έσυρε ως εδώ το σκληρό της γης γοήτεμα;

25 Μήπως ήσουν στερνολείψανο αιθερόδαρτου κομήτη που ήβρε εσέ και σ’ έριξε στην αιωνιότητα, μες στο χαλασμό και σβησμό, 30 του πολυβασάνιστου κύκλου του στερνό αναστεναγμό, και στερνόν εκείνου ανάθεμα;»

«—Άνθρωποι! είμαι ο ουρανόλιθος, είμ’ η αποσβησμένη φλόγα, 35 είμαι η σιδερόπετρα η γιγαντοτίναχτη· στ’ άστρο εγώ γεννήθηκα της γης! Τόπος μου είν’ ο τόπος σας· από το ταξίδι του Παντός 40 φέρνω κάποια χαιρετίσματα!

Και ήταν οι καιροί οι προκόσμιοι, και δεν ήτανε χυμένα τα βουνά τα πέλαγα, τα ζαφειροσμάραγδα· 45 σάλεμα ή φτερούγιασμα ζωής, τίποτε. Από στόματα μύρια μύδρους τίναζε φωτιάς η γη, πύρινη δρακόντισσα·

από κάποιο στόμα ολόβαθο 50 ξετινάχτηκα και πήγα, πήγα, ω κυκλογύρισμα μέγα και αμολόγητο! Έφυγα πυρό της γης πουλί, και ήρθα αστέρι ουράνιο. 55 Καταφρονεμένη μας φωλιά! Και ήρθα, και γρικήστε με, άνθρωποι.

Είδα την πνοή τη Δύναμη και είδα την φωτιά την Ύλη, και όπου κι αν επέρασα, 60 και όπου και αν αγνάντεψα, είδα ως καθρεφτίσματα της γης τ’ άστρα τα φεγγόβολα. Κάποιο χαίρε πάει από παντού προς τη ΓΗ την ΗΛΙΟΓΕΝΝΗΤΗ!»