Και είπε η Μοίρα: Όταν γελάς, ρόδα να γελάς· και όταν κλαις, είπεν η Μοίρα, να είναι τα δικά σου μάτια 5 βρύσες μαργαριταριών. Είπε η Μοίρα, όταν γελάς να μοσκοβολούν Απρίληδες από των καρδιών τα βάθη και ώς τα βύθη των πετρών, 10 και τ’ ανθίσματα ν’ απλώνονται, να ξαφνίζουν πέρα ώς πέρα, κρίνων και ναρκίσσων κήποι στις παγοστεφάνωτες κορφές, και χλωρών δασών παράδεισοι 15 μέσα στ’ άδεια των ερήμων. Και όταν κλαις, είπεν η Μοίρα, να λαμποκοπούν στους ήλιους καλιφάδων θησαυροί, και να φτάνουνε τα χέρια 20 και να δρέπουν σαν καρπούς και για τα στεφάνια των ρηγάδων, και για τα παιγνίδια των παιδιών, όσα οι μάγοι κρύβουν λυχνιτάρια σε απλησίαστους κρυψώνες, 25 και στα έγκατα της γης τα δρακοντοφύλαχτα χρυσάφια. Και είπε η Μοίρα, όταν γελάς, οι λαοί να ξεχωρίζουν μέσ’ από τους όχλους των βαρβάρων, 30 να γλυκοχαράζουν οι πατρίδες, και να μεγαλώνουν οι μικροί, και της Ιστορίας η Μούσα νέα φωτοκορόνα να φορεί, και το πάτημά της να φυτρώνει 35 τα σπαθιά, τ’ αλέτρια και τις λύρες! Και όταν κλαις, είπεν η Μοίρα να φλογίζουν οι καημοί, να πονούνε οι πόνοι, και ύστερα να ’ρχονται οι μεγάλες γέννες 40 των μεγάλων ιδεών και των έργων των μεγάλων, στων μοναχικών τους στοχασμούς, στων ξεχωριστών τους κόσμους!