Η καμπάνα Χριστούγεννα χτυπάει και μου φτερώνει την ψυχή, κι ανοίγεται η καρδιά μου και σκορπάει θυμίαμα την προσευχή.

5 Του κάκου δε μ’ επήγαινε ο πατέρας την Κυριακή στην εκκλησιά· της γνώσης δεν τη ρούφηξε το τέρας της νιότης μου κάθε δροσιά.

Του κάκου δε με κοίμιζε η μητέρα 10 με τ’ όνομα της Παναγιάς, της Πίστης όλα τ’ άνθη πέρα ώς πέρα δε μου τα μάρανε ο βοριάς,

της απιστίας ο βοριάς. Α! του κάκου παιδί δεν ήμουν μια φορά, 15 γλίτωσα κάποιο λείψανο απ’ του Δράκου τα δόντια τα φαρμακερά.

Φτάνει η ευωδιά που βγαίνει από λουλούδι να μου χαρίσει ευτύς φτερά για να πετάξω ανάερα αγγελούδι, 20 στον έρωτα και στη χαρά.

Και φτάνουν μιας καμπάνας γοργοί χτύποι μες σε σκοτάδι σιγανό για να μου δώσουν πάλι ό,τι μού λείπει και να με κάνουν χριστιανό!

25 Άγιες αγάπες τρισευλογημένες που τις καρδιές τις σμίγατε παρθένες των πρώτων των αρχαίων Χριστιανών σε τραπέζι χαρά των ουρανών!

Αγάπες που τον πλούσιον ένα ένα 30 κάνατε να τα ρίχνει μαζωμένα στα πόδια του Αποστόλου τα ιερά κάθε αγαθό του, κάθε του χαρά!

Αγάπες αγάπες τρισευλογημένες που τις καρδιές υψώνατε παρθένες 35 των πρώτων των αρχαίων Χριστιανών στο όνειρο το τρανό των ουρανών!

Αγάπες μεγαλόδωρες περίσσια, κάτου απ’ τη σκέπη τη δική σας ίσια ζούσαν μικροί, τρανοί, πλούσιοι, φτωχοί, 40 κι έδενε τους ανθρώπους μια ψυχή!

Αγάπες, ω!, φανείτε πάλι εμπρός μου, αυγές της πίστης, χρυσαυγές του κόσμου, κι ας βλέπει με το μάγο σας το φως ο άνθρωπος τον άνθρωπο, αδερφός.

45 Αγάπες πια δεν έχετε το θρόνο στη γη την ανυπόταχτη, και μόνο στου ποιητή σάς ξανοίγω την καρδιά με την ίδια λαμπρότη κι ευωδιά.

Αγάπες, κι εδώ μέσα που σας βρίσκω 50 παρακαλώ σας! κάμετέ τη δίσκο τη λύρα μου για κάθε δυστυχή· και κάμετε του κόσμου την ψυχή,

κάθε άνθρωπο να λέει πως εδώ κάτου τα βάσανα τα ξένα είναι δικά του, 55 να μη ξεχνάει πως είναι στη ζωή μόνο για να αγαπά και να ελεεί.