Μέσα στον κόσμο χωριστή, μέσα σε τόσες μία! Περνάς, και μέσα στις καρδιές γεννάς την τρικυμία, και στην ψυχή μου, θάλασσα βαθιά γαληνεμένη, το πέρασμά σου τα όνειρα σαν αύρα τα ανασταίνει.

5 Στον κόσμον οι άλλες Ομορφιές, όλες μπροστά σ’ εσένα, άνθη της γης μοσχοβολούν στο χώμα ριζωμένα, και δέρνονται και σέρνονται καθώς φανούν σιμά σου· κι εσένα είναι λευκόφτερο το κάθε κίνημά σου.

Κάθεσαι, στέκεις, δείχνεσαι πιο φτερωμένη πάλι· 10 γέρν’ η λαμπάδα; η φλόγα της ξανάφτει πιο μεγάλη, φεύγεις και πας αέρινο στοιχειό με τα στοιχεία, σαν αστραπή, σαν άνεμος και σαν την Ευτυχία.

Μην είσαι μια καλόγνωμη θεά που πλούσια δώρα σκορπά τα ολόγλυκα όνειρα στης χαραυγής την ώρα, 15 όταν ο ύπνος μάς κρατεί δεμένους με το στρώμα κι απ’ τα χλωρά ροδόφυλλα πιο μαλακός ακόμα;

Μην είσαι διαβατάρικη νεράιδα από δω πέρα σε πιο λαμπρό πηγαίνοντας πλανήτη, σ’ άλλη σφαίρα; Η φαντασία μη σ’ έπλασε για μια στιγμή και μόνη 20 απ’ τον αχνό που χάνεται κι απ’ τον αφρό που λιώνει;

Μην είσαι αρχαίον άγαλμα κι ένας θεός βουλήθη να σου ταράξει με ζωήν ανθρωπινή τα στήθη; Μην είσ’ εκείνη που έφυγε, του Βράχου η Καρυάτις, κι η ταξιδεύτρα γύρισεν από την ξενιτιά της;

25 Νιώθω έναν πόθον άσβηστο να σε δοξολογήσω, και να σκορπώ στο δρόμο σου γύρω κι εμπρός και πίσω, γονατιστός κι αθώρητος, με τα δικά μου χέρια λιβάνι, αλόη, μυρουδικά, στεφάνια, περιστέρια!