Απάνου απ’ το κρεβάτι μου βαθιά παρηγοριά μου καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία· σκοτάδ’ η θλίψη μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία. 5 Τη θλίψη διώξε την, κι εδώ Εσύ μονάχα μένε, Γλυκέ μου Εσταυρωμένε!

Σκόρπα με την αθάνατη πνοή σου μακριά μου τα όνειρα που με πλανούν και τρώνε την καρδιά μου, κι αν έρχεται καμιά φορά να με φιλεί κανένα, 10 ας μη με φέρνει σε παλιές χαρές, σε περασμένα. με ύπνον ήσυχον σφιχτά τα δυο μου μάτια δένε, Γλυκέ μου Εσταυρωμένε!

Κάμε με πάλι ν’ αγαπώ τον κάμπο, τ’ ακρογιάλι, τον κόσμο, τον περίπατο, της πλάσεως τα κάλλη, 15 δυνάμωσε το σώμα μου, γιάτρεψε την καρδιά μου, πάλι τραγούδια πρόσχαρα να ρίχνω στα χαρτιά μου, παλικαρίσια αισθήματα τα στήθη μου να καίνε, Γλυκέ μου Εσταυρωμένε!

Ανάστησε της νιότης μου το άνθος που εμαράθη. 20 Κι αν η Νεράιδα η κακή, αν τύχει και το μάθει, κι έρθει μ’ ολόθερμο φιλί να το μαράνει πάλι, σβήσε, Θεέ μου, μάρανε τα δολερά της κάλλη, ή… δώσ’ της σπλάχν’ ανθρώπινα που να πονούν, να κλαίνε, Γλυκέ μου Εσταυρωμένε!