[Πρόλογος]

Πολυτέκνου θεάς, ω Μνημοσύνης θρέμματα πτερωτά, χαραί του ανθρώπου, και των μακάρων Ολυμπίων αείμνηστα κι ευτυχή δώρα· επί τα νώτα ακάμαντα 5 των ζεφύρων, πετάξατε ταχέως. Εσάς προσμένει η γη μου· εκεί τα σφάγια, και τ’ άνθη εκεί πλουτίζουσι, και η σμύρνα, χιλίους ναούς· τους έκτισαν ανίκητα της ιεράς Ελευθερίας τα χέρια.

10 Ήλθεν η ποθητή ώρα· στολίζουσι την κεφαλήν σεβάσμιον της Ελλάδος οι δάφναι, φύλλα αμάραντα θριάμβων· και σεις χρυσά, σεις αμβροσίοδμα ρόδα του παραδείσου ελικωνίου, συμπλέξατε 15 σήμερον τον αγνόν στέφανον· μόνη, αμάργαρος, ολόγυμνος, αυτάγγελτος, το καθαρόν του ουρανού αναβαίνει η Αρετή· αλλ’ αν οι Πιερίδες την λαμπράν τής χαρίσωσιν ακτίνα 20 αφθόνητος τιμάται· επαινουμένη τους επιγείους χορούς τότε δεν φεύγει.