—Πια δεν μπορώ! Θα φύγω φτερωτός στον «ελεύθερον κόσμο του φωτός»! Όχι Άφρικα κι Ασία! Καθημερνά φωτιά κι ατσάλι ο Αθάνατος κερνά.

5 Θα γεννηθώ ξανά, όπως θέλω, κι όσο μπορώ και θέλω εγώ θα μεγαλώσω! (Ιδού στάδιον δόξης σου λαμπρόν, αθάνατη λεξούλα του Καμπρόν!)

—Αν απεδώ σ’ αφήσουν κι αν εκεί 10 σε δεχτούνε, θ’ αλλάξεις φυλακή. Ανάσα πουθενά του δουλευτή που προσκυνά, ο φτωχός, να βολευτεί!

Χιλιάδες μίλια πέρα, αιώνες πίσω, φτηνά το κρέας πουλιέται τ’ ανθρωπίσο! 15 Ξέν’ οι λαοί στον τόπο τους και δούλοι, χωρίς πατρίδα, πάντα «οχτροί και μούλοι»!

Όπου να πας, ξένος και δούλος, κι όπου σταθείς, θα χάνεις κάθε αξία τ’ ανθρώπου. Αλλού να γεννηθείς κι αλλού να πας, 20 παντού θα σε χτυπούν, αν δε χτυπάς!

Πουθενά δε θα μείνεις. Κάθε λίγο θα παίρνεις το δισάκι σου: «Θα φύγω!» Οι αλυσίδες σου στο ’να το σακί, στ’ άλλο ο τάφος σου — κι ώρα σου κακή!

25 Τί τα θέλεις φτερά και πλοία κι οδό; Ο «ελεύθερός σου κόσμος» είν’ εδώ, κόσμος θανάτου, απάτης και φαλλού! Όλα τα ’χεις, γιατί να πας αλλού;

Αν ζητάς ανθρωπιά και δίκιο νόμο, 30 δεν είν’ εκεί που πας. Ν’ αλλάξεις δρόμο!