I

Τ’ αδίκου ο Σολωμός τη Λευτεριά του, την Αρετή του ο Κάλβος θεοποιούσαν· τ’ αδίκου ο Παλαμάς δοξολογούσε τωρινά, περασμένα και μελλούμενα· 5 τ’ αδίκου το Μαβίλη στα βουνά τον σκότωσε το χρέος του στην πατρίδα. Δεν ξέραν, πως το πνέμα κι η ζωή τους στεριώνανε του Οχτρού την εξουσία.

II

—Όχι τ’ αδίκου! Όσο χιμούν οι ανέμοι 10 κι αναστατώνουν θάλασσες του μάκρου· κι όσ’ ο ήλιος δε χάνει την πορεία κι οι βροχάδες φουσκώνουν τα ποτάμια· κι όσο τα φίδι’ αλλάζουνε κάθ’ άνοιξη φαρμάκι και πουκάμισο· όσο θρύβονται 15 απ’ το μυαλό και την ψυχή του σκλάβου λίγο με λίγο οι λάσπες των αιώνων· κι όσο η καρδιά πάει πιο μπροστά απ’ τη γνώση, κι απ’ όλα πιο μπροστά Πράξη κι Ανάγκη, τόσο θα ζουν ο θάνατος κι ο λόγος 20 των μεγάλων μπροστάρηδων ηρώων! Και πιότερο απ’ τον άνεμο, τη θάλασσα, τον ήλιο, τις βροχάδες και τα φίδια τον τάφο σου θα σκάβουν, Προδοσία!