Μέρα χρυσή, κατάχρυση, μα πώς ναν τη χαρείς; Κι ο μπάτης ο ανοιξιάτικος στα στήθια σου βαρύς.

Απρίλης με το Θάνατο χορεύουν και γελούνε κι όσα λουλούδια και καρποί, ξέν’ άρματα σε κλειούνε.

5 Ετούτ’ οι σκότεινοι άνθρωποι σκοτώνουν την ημέρα, τ’ ασήκωτο κεφάλι τους βαραίνει τον αέρα.

Ψεύτικα ζουν σε ψεύτικη πατρίδα. Που ’ναι σκλάβοι, αλυσωμένοι από παντού, δεν το ’χουν καταλάβει,

μάιδε, πως είναι πεθαμένοι από την πρώτην ώρα, 10 που νεκρογεννηθήκανε στην πεθαμένη χώρα.

Κι όμως, πολύν καιρό δεν έχει, ετούτ’ οι πεθαμένοι κάνανε θάμ’ αθάνατο στην πάσαν οικουμένη.

Πάλι από δαύτους, σύντομα, μόλις η Μάνα κράξει, θα βγει ζωή κι ανάσταση για τη Μεγάλη Πράξη.