Ήλιε, με τί λαχτάρα σ’ αναμένω να πεταχτείς από τον Υμηττό, να ιδώ το σύμπαν άξαφν’ αναμμένο και να κρατάει το θάμα ένα λεφτό.

5 Κι ύστερα; Κάμποι πράσινοι. Περπάτα σε καταμαύρα φονικά ρηγάτα… Αγιόκλημα, γλισίνα, μπουγκενβίλια όλα σε νεκρολίβαδο ασφοδίλια.

Παντού σημαίες! Ποιανού βασίλειου; Ρώτα, 10 μα ρίχνε μια ματιά στο πλάι σου πρώτα. Και χάρου όξω στα μπαρ, κάτου από τέντες, που ξαπλώνουν τα πόδια οι ξένοι αφέντες!

Διαβάζ’ Αισχύλο, Σαίξπηρ και Τολστόι και της Ελευτερίας το Σολωμό, 15 πιο βαθιά το σαράκι να σε τρώει κι η ντροπή να σου σφίγγει το λαιμό…

Ήλιε, με τί λαχτάρα σ’ αναμένει μέγας λαός κι όλ’ οι λαοί ενωμένοι! Όχι να βγεις, σαν πάντ’ απ’ τον Τρελό, 20 για να πνιγείς το βράδυ στο γιαλό.

Θα σε φέρνει αβασίλευτην πηγή φωτός, χαράς, τιμής κι ελευτερίας σ’ ουρανό και σε θάλασσα και γη, πρωτάρχος ο Παγκόσμιος ο Παρίας.