Είχε την τέντα ξομπλιαστή η βάρκα του καμπούρη Αντρέα. Γειρμένος πλάι στην κουπαστή ονείρατα έβλεπεν ωραία.

5 Η Κατερίνα κι η Ζωή, τ’ Αντιγονάκ’, η Ζηνοβία (ω! τί χαρούμενη ζωή! χτυπάς, φτωχή καρδιά, με βία!)

τα μεσημέρια τα ζεστά 10 τη βάρκα παίρνανε τ’ Αντρέα για να τις πάει αργά, ανοιχτά όλες μαζί, τρελή παρέα.

Άξαφνα πέφταν στο νερό η καθεμιά γδυτή γοργόνα 15 κι όλο γινόταν πιο μικρό τ’ Αντρέα το μάτι, ίσα βελόνα.

Είναι μεγάλος ο Θεός! τ’ αχείλι το πικρό του λέει. Πόσο μεγάλος κι αγαθός 20 και πλούσια τα χρυσά του ελέη!

Μα ’ρθε χειμώνας ο κακός και σκόρπισε η τρελή παρέα… Κι εσένα βήχας μυστικός σ’ έριξε χάμου, μπαρμπ’-Αντρέα.

25 Κι αν φτύνεις αίμα στο γιαλό, περνάει μπροστά σου η Ζηνοβία (ένα τραγούδι σιγαλό στον καφενέ παίζ’ η ρομβία):

—Πώς τα περνάς, σ’ αναρωτά, 30 τα τόσα βάσανα της ζήσης; Πάρε τα λίγ’ αυτά λεφτά να γιάνεις και να ξαναζήσεις…

Κι η βάρκα, μάνα γελαστή, από τη μια στην άλλη μπάντα 35 σ’ αργοκουνάει στην κουμπαστή —Καλό ταξίδι σου για πάντα!

Πόσο μεγάλος ο Θεός Πατήρ και Πνεύμα και Υιός!