Της ποίησης το παιχνίδι, ελάτε! ας γένει ηρώισσα Πράξη· μια καινούρια κι έχτη αίστηση μες στις άλλες ανοιγμένη, θεϊκή αστραψιά, που ξάφνου ο νους εδέχτη. 5 Μ’ αυτήν η ζωή μας ξαναγεννημένη θε να χορτάσει ό,τι καιρούς ορέχτη. Βοηθάτε με, και θέλει σας βοηθήσω αιώνες μπροστά να ιδείτε κι αιώνες πίσω!

Ο Λόγος τριαδικός καθώς η Θεότη: 10 Ομορφιά κι Αρετή κι Αλήθεια αντάμα. Καρδιά και Νους και Θέληση· μια Ολότη της Ζωής, που βαθιά της, γέλιο ή κλάμα, μελλούμενα και περασμένα σκότη, φωτίζονται και παίρνουν νόημα, κι άμα 15 χτυπήσουνε σωστά, δίνουν μια δίκια ζήση στ’ άθλια, τ’ ανθρώπινα σκουλήκια.

Απάνω στα ηχοκύματα υψωμένοι, (πέτρα σε πέτρα κάθε κύμα στέκει και τραγουδάει και λέει και δε σωπαίνει, 20 βιολί και ταμπουράς και τουμπελέκι!) πάνω απ’ του Χρόνου τα όρια ανεβασμένοι (ποιος δάδα, ποιος δρεπάνι, ποιος πελέκι!) την Πολιτεία, το Κράτος, το Έθνος πρώτοι αφήνετε, και γίνεστε Ανθρωπότη!