Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
| Για τη ζωή και το έργο του | Το ποιητικό του έργο |
Κώστας Βάρναλης (1884-1974)
© Ευγενία Βάρναλη
Εκδ. Κέδρος
Δειλινό
| Σ.τ.Ε. Το ποίημα συμπεριλαμβάνει αργότερα, με πολύ μικρές αλλαγές, ο Βάρναλης στις Κηρήθρες, παραλείποντας εντελώς τον τίτλο, και ο αναγνώστης θα τo βρει ενταγμένο εκεί στο ψηφιακό corpus (ως τρίτο ποίημα της σειράς Τραγούδια του σκότους). Στη συνέχεια παρατίθεται αυτή η πρώτη (αδημοσίευτη εν ζωή) μορφή, η οποία ωστόσο δεν περιλαμβάνεται στα αποτελέσματα αναζήτησης στον συμφραστικό πίνακα.
Έξω κατασταλάν τα ύστερα θάμπη· ριγεί απαλά η ιστορία των φύλλων· το μάρμαρο θανατερά αίφνης λάμπει· λες και σ’ εγγίζει η θερμασιά των θρύλων. Ας μην ανάψουμε το φως! Μη σβήσει απ’ τα μάτια μου η πιο πάλλευκη οπτασία. Πλησίασέ μου αργά μη και ξυπνήσει το σκοτάδι που ζώνει τη καρδία. Έλα στο παραθύρι, πώς βουλιάζει το σύννεφο αμίλητο να δούμε, τη νυχτερίδα τη πνοή που αρπάζει· και κει βαθι’ ας δακρύσουμ’ έν’ αστέρι· τον όρκο χείλη χείλη που θα πούμε κι ο Θεός να τον ακούσει που μας ξέρει! |
