Όργωνε ο Χάρος, όργωνε τη γη που τονε τρέμει. Τ’ αυλάκια του είναι μνήματα, ο σπόρος του φαρμάκι… Όργωνε ο Χάρος, όργωνε! Τα μαύρα του τα βόδια φυσομανούν στο κέντημα της άσπλαχνης βουκέντρας. 5 Όθε περάσει το γενί, ξαναγυρίζει δέντρα, ξεθεμελιώνει ριζιμιά και συνεπαίρνει κόσμους. Και συ, βλαστάρι τρυφερό, στο δρόμο του τί θέλεις;… Στην αγκαλιά της μάνας σου, στον κόρφο του πατέρα, να σε ποτίζει το φιλί, να σ’ ανατρέφει η αγάπη, 10 παιδί, γιατί δεν έμενες;… Σου φάνηκε που είναι γλυκός ο ύπνος μες στη γη, παιδί, και δε γνωρίζεις πως θέλει ο τάφος συντροφιά και συ στη σκοτεινιά σου θα μείνεις έρμο κι ορφανό. Εκεί που κατεβαίνεις δε θα βρεις του πατέρα σου τα κόκαλα στρωμένα, 15 θα πέσεις ολομόναχο… Παιδί, γιατί να φύγεις;…

Και κείνο που μας άκουσε την ώρα που χιλιάδες κόσμοι κι ονείρατα χρυσά ολόγυρά του ελάμπαν, εχαμογέλασε γλυκά, σα να ’λεγε: «Πατέρα, δεν είν’ ο τάφος ερημιά, είναι ζωή κι αγάπη».

20 Όργωνε ο Χάρος, όργωνε. Τον κάματο δεν παύει, μέρα και νύχτ’ ακοίμητο τ’ αλέτρι του δουλεύει. Εσυνεπήρε το βλαστό, τον έγειρε στο χώμα και δίχως σάλαγο βουβός περνά και διβολίζει.

Πατέρα, μάνα, επέταξε. Εκλείστηκε το μνήμα, 25 φχηθείτε το παιδάκι σας. Στο μακρινό ταξίδι με το στερνό σας το φιλί, με το πικρό σας δάκρυ θα ν’ αρμενίσει σαν πουλί… Ωχ! να ’μουνα μαζί του, να ’βλεπ’ ακόμη μια φορά κι εγώ τη θυγατέρα!…