Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
[10]
| Αφού έκαψαν τα κρεβάτια, οι γυναίκες παρακαλούν τους άντρες να τες αφήσουν να κάμουνε αντάμα, εις το σπήλαιο, την υστερινή δέηση. Μι’ απ’ αυτές, η γεροντότερη, μιλεί για τες άλλες: «Άκουσε, παιδί μου, και τούτο από το στόμα μου, |
που ’μ’ όλη κάτου από τη γη κι ένα μπουτσούνι απέξω. Ορκίζουν σε στη στάχτ’ αυτή και στα κρεβάτια τ’ άτυχα με το σεμνό στεφάνι· ν’ αφήστε σας παρακαλούν να τρέξουμε σ’ εκείνο, 5 να κάμουμ’ άμα το στερνό χαιρετισμό και θρήνο.» |
| Κι επειδή εκείνος αργούσε ολίγο να δώσει την απόκριση, |
όλες στη γη τα γόνατα εχτύπησαν ομπρός του, κι εβάστααν όλες κατ’ αυτόν τη χούφτα σηκωμένη, και με πικρό χαμόγελο την όψη τη φθαρμένη, σα να ’θελ’ έσπλαχνα ο Θεός βρέξει ψωμί σ’ εκείνες. |
