Η μικρή κουκουβάγια ήτανε πάντα εκεί σκαρφαλωμένη στ’ ανοιχτάρι τ’ Άγιου Μάμα, παραδομένη τυφλά στο μέλι του ήλιου εδώ ή αλλού, τώρα, στα περασμένα: χόρευε 5 μ’ ένα τέτοιο ρυθμό το φθινόπωρο. Άγγελοι ξετυλίγανε τον ουρανό και χάζευε ένας πέτρινος καμαροφρύδης σε μια γωνιά της στέγης.

Τότες ήρθε ο καλόγερος· σκουφί, κοντόρασο, πέτσινη ζώνη, 10 κι έπιασε να πλουμίζει την κολόκα. * Άρχισε απ’ το λαιμό: φοινικιές, λέπια, και δαχτυλίδια. Έπειτα, κρατώντας στην πλατιά παλάμη τη στρογγυλή κοιλιά, έβαλε τον παραυλακιστή, τον παραζυγιαστή, τον παραμυλωνά, και τον κατάλαλο· έβαλε την αποστρέφουσα τα νήπια και την αποκαλόγρια· * 15 και στην άκρη, σχεδόν απόκρυφο, τ’ ακοίμητο σκουλήκι.

Ήταν ωραία όλ’ αυτά, μια περιδιάβαση. Όμως το ξύλινο μαγκανοπήγαδο—τ’ αλακάτιν, κοιμισμένο στον ίσκιο της καρυδιάς μισό στο χώμα και μισό μέσα στο νερό, 20 γιατί δοκίμασες να το ξυπνήσεις; Είδες πώς βόγκηξε. Κι εκείνη την κραυγή βγαλμένη απ’ τα παλιά νεύρα του ξύλου γιατί την είπες φωνή πατρίδας;