Μεταφόρτωση ως PDF Εκτύπωση <>

Γεγονός είναι ότι παράλληλα με τη γενετική (διαχρονική) συγγένεια υπάρχει και η συγγένεια που οφείλεται στη (διαχρονική ή συγχρονική) όσμωση και προκύπτει από τις επαφές. Μπορούμε να εκτιμήσουμε τη σημασία των επαφών με βάση την ύπαρξη γνωστών τοπικών φαινομένων: τα μεσαία μακρά φωνήεντα "κλείνουν" στη ζώνη που περιλαμβάνει την Αττική, τη Βοιωτία και τη Θεσσαλία. Το *t^(h) + j και το *k^(h) + j καταλήγουν σε t (t) (τύποι ἐρέττω και πράττω) σε μια περιοχή που αποτελείται από την Αττική, τη Βοιωτία και την Εύβοια. Οι διάλεκτοι που εμπλέκονται στο φαινόμενο αυτό παραμένουν πλήρως διακεκριμένες, πράγμα που δεν συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις: η διάλεκτος των Επιζεφύριων Λοκρών (νότια Ιταλία) είναι άραγε δωρική διάλεκτος ή δυτική διάλεκτος επηρεασμένη από τον δωρικό περίγυρο; Η διάλεκτος της Φθιώτιδος Αχαΐας είναι θεσσαλική ή βορειοδυτική; Στις δύο αυτές περιπτώσεις υπήρξαν αναμφισβήτητα επαφές και ανταλλαγές πληθυσμών. Η όσμωση μπορεί να πάρει τη μορφή επάλληλης εγκατάστασης πληθυσμών: η βοιωτική, η κατάταξη της οποίας δημιουργούσε πάντα πρόβλημα στους μελετητές, γεννήθηκε αναμφίβολα από τη συγχώνευση δωρικών και προδωρικών πληθυσμών (μυκηναϊκών, που παρέμειναν στην περιοχή). Η παμφυλιακή δημιουργήθηκε από διαδοχικές ελληνικές συνεισφορές (στοιχεία αχαϊκά, δωρικά και ίσως αιολικά) στο αποικιακό γλωσσικό περιβάλλον της Ανατολίας…