Το αιωνόβιο τ’ όνειρο χαϊδεύει τ’ άσπρα του μαλλιά

Παιδιά γδυθήκανε στο φως πετάξανε το τόπι κι ανακράξαν θρίαμβος 5 ένας φραγκόπαπας δείχνει με το δάχτυλό του το Λυκαβηττό ένα γυμνό χαμογελάει στα κορίτσια ψηλώνουν στα κλωνάρια τους φωνάζουνε είναι κουτσός είναι κουτσός βουτάνε ντροπιασμένες έπειτα στο κόκκινο νερό

10 Νέες γυναίκες γδυθήκαν στη σκιά στ’ απέραντο λιμάνι τρομαγμένες ένας χειρούργος στο μπαλκόνι παίζει τα νυστέρια του παραφυλάνε κουρασμένοι εκφορτωτές να κόψουν τα σκοινιά του καραβιού 15 να κουρελιάσουνε τ’ απάρθενα φορέματα να στασιάσουν να κρεμάσουνε τον καπετάνιο στο μεγάλο κατάρτι τ’ ουρανού να σφίξουνε τα δάχτυλα οι γυναίκες να κλείσουνε τα μάτια να στενάξουνε 20 να δείξουνε τα δόντια τους τις γλώσσες τους

Αρχίζει το ταξίδι της χαράς

Η πονεμένη γδύθηκε στο σκοτάδι αναρριχήθη στ’ άθλιο σπίτι και σταμάτησε τη μάταιη μουσική 25 γέλασε στον καθρέφτη σήκωσε τα χέρια έβαψε το πρόσωπό της με το χρώμα μιας προσμονής είδε τον ήλιο μέσα στο ρολόγι της τότε θυμήθηκε: —Δες το ποίημα αλήθεψε 30 και το νόθο αγόρι και το χρώμα χαρίζουν τη χαρά και τον τόπο αυτό πώς να φωτογραφήσουν είναι ο τόπος της υποκρισίας είναι η χώρα που παραμονεύουν 35 παιδιά που χάσαν την αγνότητά τους κι απλώνουνε τα χέρια στ’ ανοιχτά παράθυρα να πέσουν τ’ άρρωστα φιλιά να πέσουν κλαίγοντας απ’ τα παράθυρα τα νέα λιγόζωα ορφανά 40 σφίγγοντας μες στο πληγωμένο χέρι τους μια τούφα άσπρα μαλλιά

Απ’ το πανάρχαιο τ’ όνειρο