Ώστε κοντεύουμε να φθάσουμ’, Έρμιππε. Μεθαύριο, θαρρώ· έτσ’ είπε ο πλοίαρχος. Τουλάχιστον στην θάλασσά μας πλέουμε· νερά της Κύπρου, της Συρίας, και της Αιγύπτου, 5 αγαπημένα των πατρίδων μας νερά. Γιατί έτσι σιωπηλός; Ρώτησε την καρδιά σου, όσο που απ’ την Ελλάδα μακρυνόμεθαν δεν χαίροσουν και συ; Αξίζει να γελιούμαστε; — αυτό δεν θα ’ταν βέβαια ελληνοπρεπές.

10 Ας την παραδεχθούμε την αλήθεια πια· είμεθα Έλληνες κι εμείς — τί άλλο είμεθα; — αλλά με αγάπες και με συγκινήσεις της Ασίας, αλλά με αγάπες και με συγκινήσεις που κάποτε ξενίζουν τον Ελληνισμό.

15 Δεν μας ταιριάζει, Έρμιππε, εμάς τους φιλοσόφους να μοιάζουμε σαν κάτι μικροβασιλείς μας (θυμάσαι πώς γελούσαμε με δαύτους σαν επισκέπτονταν τα σπουδαστήριά μας) που κάτω απ’ το εξωτερικό τους το επιδεικτικά 20 ελληνοποιημένο, και (τί λόγος!) μακεδονικό, καμιά Αραβία ξεμυτίζει κάθε τόσο καμιά Μηδία που δεν περιμαζεύεται, και με τί κωμικά τεχνάσματα οι καημένοι πασχίζουν να μη παρατηρηθεί.

25 Α όχι δεν ταιριάζουνε σ’ εμάς αυτά. Σ’ Έλληνας σαν κι εμάς δεν κάνουν τέτοιες μικροπρέπειες. Το αίμα της Συρίας και της Αιγύπτου που ρέει μες στες φλέβες μας να μη ντραπούμε, να το τιμήσουμε και να το καυχηθούμε.