Αλλά σαν άκουσε που εκλαίγαν οι γυναίκες και για το χάλι του που τον θρηνούσαν, με ανατολίτικες χειρονομίες η κερά, κι οι δούλες με τα ελληνικά τα βαρβαρίζοντα, 5 η υπερηφάνεια μες στην ψυχή του σηκώθηκεν, αηδίασε το ιταλικό του αίμα, και τον εφάνηκαν ξένα κι αδιάφορα αυτά που ώς τότε λάτρευε τυφλά — όλ’ η παράφορη Αλεξανδρινή ζωή του — 10 κι είπε «Να μην τον κλαίνε. Δεν ταιριάζουν τέτοια. Μα να τον εξυμνούνε πρέπει μάλλον, που εστάθηκε μεγάλος εξουσιαστής, κι απέκτησε τόσ’ αγαθά και τόσα. Και τώρα αν έπεσε, δεν πέφτει ταπεινά, 15 αλλά Ρωμαίος από Ρωμαίο νικημένο[ς]».