Τον Ύπατο τρεις σοφισταί ήλθαν να χαιρετήσουν. Ο Ύπατος τους έβαλε κοντά του να καθίσουν. Ευγενικά τους μίλησε. Κι έπειτα, να φροντίσουν, τους είπε, χωρατεύοντας. «Η φήμη φθονερούς 5 κάμνει. Συγγράφουν οι αντίζηλοι. Έχετ’ εχθρούς.» Απήντησ’ ένας απ’ τους τρεις με λόγους σοβαρούς.

«Οι τωρινοί μας οι εχθροί δεν θα μας βλάψουνε ποτέ. Κατόπι θά ’λθουν οι εχθροί μας, οι καινούριοι σοφισταί. Όταν ημείς, υπέργηροι, θα κείμεθα ελεεινά 10 και μερικοί θα μπήκαμε στον Άδη. Τα σημερινά τα λόγια και τα έργα μας αλλόκοτα (και κωμικά ίσως) θα φαίνονται, γιατί θ’ αλλάξουν τα σοφιστικά, το ύφος και τας τάσεις οι εχθροί. Όμοια σαν κι εμένα, και σαν κι αυτούς, που τόσο μεταπλάσαμε τα περασμένα. 15 Όσα ημείς επαραστήσαμεν ωραία και σωστά θα τ’ αποδείξουν οι εχθροί ανόητα και περιττά τα ίδια ξαναλέγοντας αλλιώς (χωρίς μεγάλον κόπο). Καθώς κι εμείς τα λόγια τα παλιά είπαμε μ’ άλλον τρόπο.»