Λυπάται ο καλός ο βασιλεύς την Έλσα και προς τον Αυλικό τον Κήρυκα γυρίζει.

Καλεί ο Κήρυξ, και οι σάλπιγγες ηχούνε.

Α βασιλέα, σε παρακαλώ ακόμη, 5 ακόμη μια φορά ο Κήρυξ να καλέσει.

Ο Κήρυξ πάλι προσκαλεί.

Σε ικετεύω, πέφτω στα πόδια σου. Λυπήσου με, λυπήσου. Είναι μακριά, πολύ μακριά και δεν ακούει. Για τελευταία μια φορά ο Κήρυξ τώρα 10 ας προσκαλέσει. Ίσως θα φανεί.

10 Ο Κήρυξ εκ νέου προσκαλεί. Και νά, σαν κάτι άσπρο εις τον ορίζοντα εφανερώθη. Εφάνηκεν, εφάνηκεν — είναι ο κύκνος.

Α δυστυχία μας, α δυστυχία, όταν 15 λυπάτ’ ο βασιλεύς και προς τον Κήρυκά του στρέφει μηχανικώς, χωρίς πολλήν ελπίδα. Κι ο Κήρυξ προσκαλεί κι οι σάλπιγγες ηχούνε. Και πάλι προσκαλεί κι οι σάλπιγγες ηχούνε· και πάλι προσκαλεί κι οι σάλπιγγες ηχούνε· 20 αλλά ο Λοεγκρίν δεν έρχεται ποτέ του.

Και όμως απαράβατη θα εφυλάττετο η πίστις.