Ενός τυραννισμένου, πτωχοτάτου ναυτικού (από νησί του Αιγαίου Πελάγους) ήταν υιός. Εργάζονταν σε σιδερά. Παλιόρουχα φορούσε. Σχισμένα τα ποδήματά του της δουλειάς κι ελεεινά. 5 Τα χέρια του ήσαν λερωμένα από σκουριές και λάδια.

Το βραδινό, σαν έκλειε το μαγαζί, αν ήταν τίποτε να επιθυμεί πολύ, καμιά κραβάτα κάπως ακριβή, καμιά κραβάτα για την Κυριακή, 10 ή σε βιτρίνα αν είχε δει και λαχταρούσε κανένα ωραίο πουκάμισο μαβί, το σώμα του για ένα τάλιρο ή δυο πουλούσε.

Διερωτώμαι αν στους αρχαίους καιρούς είχεν η ένδοξη Αλεξάνδρεια νέον πιο περικαλλή, 15 πιο τέλειο αγόρι από αυτόν — που πήε χαμένος: δεν έγινε, εννοείται, άγαλμά του ή ζωγραφιά· στο παλιομάγαζο ενός σιδερά ριχμένος, γρήγορ’ απ’ την επίπονη δουλειά, κι από λαϊκή κραιπάλη, ταλαιπωρημένη, είχε φθαρεί.