Μετά που επέστρεψε, περίλυπη, απ’ την κηδεία του, η αδελφή τού εγκρατώς και πράως ζήσαντος, του λίαν εγγραμμάτου Αντιόχου, βασιλέως Κομμαγηνής, ήθελ’ ένα επιτύμβιον γι’ αυτόν. 5 Κι ο Εφέσιος σοφιστής Καλλίστρατος — ο κατοικών συχνά εν τω κρατιδίω της Κομμαγηνής, κι από τον οίκον τον βασιλικόν ασμένως κι επανειλημμένως φιλοξενηθείς — το έγραψε, τη υποδείξει Σύρων αυλικών, 10 και το έστειλε εις την γραίαν δέσποιναν.

«Του Αντιόχου του ευεργέτου βασιλέως να υμνηθεί επαξίως, ω Κομμαγηνοί, το κλέος. Ήταν της χώρας κυβερνήτης προνοητικός. Υπήρξε δίκαιος, σοφός, γενναίος. 15 Υπήρξεν έτι το άριστον εκείνο, Ελληνικός — ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν· εις τους θεούς ευρίσκονται τα πέραν.»