Ο νέος Αντιοχεύς είπε στον βασιλέα, «Μες στην καρδιά μου πάλλει μια προσφιλής ελπίς· οι Μακεδόνες πάλι, Αντίοχε Επιφανή, οι Μακεδόνες είναι μες στην μεγάλη πάλη. Ας ήταν να νικήσουν — και σ’ όποιον θέλει δίδω τον λέοντα και τους ίππους, τον Πάνα από κοράλλι, και το κομψό παλάτι, και τους εν Τύρω κήπους, κι όσ’ άλλα μ’ έχεις δώσει, Αντίοχε Επιφανή.»

Ίσως να συγκινήθη κομμάτι ο βασιλεύς. Μα πάραυτα θυμήθη πατέρα κι αδελφόν, και μήτε απεκρίθη. Μπορούσε ωτακουστής να επαναλάβει κάτι.— Άλλωστε, ως φυσικόν, ταχέως επήλθε εις Πύδναν η απαισία λήξις.